Oι 100 ωραιότερες λέξεις στα Αγγλικά

Οι εκατό πιο ωραίες λέξεις στα Αγγλικά:

πηγή: www.alphadictionary.com/articles/

Ailurophile	A cat-lover.
Assemblage	A gathering.
Becoming	Attractive.
Beleaguer	To exhaust with attacks.
Brood	To think alone.
Bucolic	In a lovely rural setting.
Bungalow	A small, cozy cottage.
Chatoyant	Like a cat's eye.
Comely	Attractive.
Conflate	To blend together.
Cynosure	A focal point of admiration.
Dalliance	A brief love affair.
Demesne	Dominion, territory.
Demure	Shy and reserved.
Denouement	The resolution of a mystery.
Desuetude	Disuse.
Desultory	Slow, sluggish.
Diaphanous	Filmy.
Dissemble	Deceive.
Dulcet	Sweet, sugary.
Ebullience	Bubbling enthusiasm.
Effervescent	Bubbly.
Efflorescence	Flowering, blooming.
Elision	Dropping a sound or syllable in a word.
Elixir	A good potion.
Eloquence	Beauty and persuasion in speech.
Embrocation	Rubbing on a lotion.
Emollient	A softener.
Ephemeral	Short-lived.
Epiphany	A sudden revelation.
Erstwhile	At one time, for a time.
Ethereal	Gaseous, invisible but detectable.
Evanescent	Vanishing quickly, lasting a very short time.
Evocative	Suggestive.
Fetching	Pretty.
Felicity	Pleasantness.
Forbearance	Withholding response to provocation.
Fugacious	Fleeting.
Furtive	Shifty, sneaky.
Gambol	To skip or leap about joyfully.
Glamour	Beauty.
Gossamer	The finest piece of thread, a spider's silk
Halcyon	Happy, sunny, care-free.
Harbinger	Messenger with news of the future.
Imbrication	Overlapping and forming a regular pattern.
Imbroglio	An altercation or complicated situation.
Imbue	To infuse, instill.
Incipient	Beginning, in an early stage.
Ineffable	Unutterable, inexpressible.
Ingénue	A naïve young woman.
Inglenook	A cozy nook by the hearth.
Insouciance	Blithe nonchalance.
Inure	To become jaded.
Labyrinthine	Twisting and turning.
Lagniappe	A special kind of gift.
Lagoon	A small gulf or inlet.
Languor	Listlessness, inactivity.
Lassitude	Weariness, listlessness.
Leisure	Free time.
Lilt	To move musically or lively.
Lissome	Slender and graceful.
Lithe	Slender and flexible.
Love	Deep affection.
Mellifluous	Sweet sounding.
Moiety	One of two equal parts.
Mondegreen	A slip of the ear.
Murmurous	Murmuring.
Nemesis	An unconquerable archenemy.
Offing	The sea between the horizon and the offshore.
Onomatopoeia	A word that sounds like its meaning.
Opulent	Lush, luxuriant.
Palimpsest	A manuscript written over earlier ones.
Panacea	A solution for all problems
Panoply	A complete set.
Pastiche	An art work combining materials from various sources.
Penumbra	A half-shadow.
Petrichor	The smell of earth after rain.
Plethora	A large quantity.
Propinquity	An inclination.
Pyrrhic	Successful with heavy losses.
Quintessential	Most essential.
Ratatouille	A spicy French stew.
Ravel	To knit or unknit.
Redolent	Fragrant.
Riparian	By the bank of a stream.
Ripple	A very small wave.
Scintilla	A spark or very small thing.
Sempiternal	Eternal.
Seraglio	Rich, luxurious oriental palace or harem.
Serendipity	Finding something nice while looking for something else.
Summery	Light, delicate or warm and sunny.
Sumptuous	Lush, luxurious.
Surreptitious	Secretive, sneaky.
Susquehanna	A river in Pennsylvania.
Susurrous	Whispering, hissing.
Talisman	A good luck charm.
Tintinnabulation	Tinkling.
Umbrella	Protection from sun or rain.
Untoward	Unseemly, inappropriate.
Vestigial	In trace amounts.
Wafture	Waving.
Wherewithal	The means.
Woebegone	Sorrowful, downcast.

Παρατήρηση: Τουλάχιστον 16 από αυτές τις λέξεις είναι Ελληνικές!

Δυο από αυτές (  Ailurophile,  Petrichor) έχουν ελληνική ετυμολογία, αλλά είναι αγγλικά κατασκευάσματα και δεν χρησιμοποιούνται στα Ελληνικά. Δεν υπάρχει καν άλλη αντίστοιχη ελληνική λέξη.

Επιπλέον 2 από τις υπόλοιπες (Murmurous,  Umbrella) έχουν μακρινή ελληνική καταγωγή αλλά κατέληξαν στα αγγλικά μέσω άλλων γλωσσών

Η λέξη Susurrous υπάρχει και στα ελληνικά (σούσουρο) αλλά, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, έχει λατινική προέλευση.

Δημοφιλή

Εδώ και δυο εβδομάδες έχω βάλει μια νέα σελίδα στο Γνωμικολογικόν, τα Δημοφιλή.

Πρόκειται βασικά για δυο πίνακες. Ο ένας περιέχει τις Κατηγορίες Γνωμικών που έχουν τις περισσότερες επισκέψειςκαι ο άλλος, αντίστοιχα, τους Συγγραφείς με τις περισσότερες επισκέψεις (μιλάμε για το  Γνωμικολογικόν πάντα).
Οι πίνακες αυτοί είναι δυναμικά συνδεδεμένοι με  τη βάση δεδομένων και έτσι είναι ανά πάσα στιγμή ενημερωμένοι.
Επιπλέον υπάρχουν και δυο πίνακες με τους λιγότερο δημοφιλείς Συγγραφείς και Κατηγορίες. Έχω επίγνωση του γεγονότος ότι τα "λιγότερο Δημοφιλή" δεν θα ενδιαφέρουν κανέναν άλλον εκτός από μένα, αλλά το έκανα και λίγο εκ του πονηρού: να  παρασύρω λίγο traffic σε παραγνωρισμένες σελίδες!

Μερικές σκέψεις περί Δημοφιλίας:

Από τους συγγραφείς οι μακράν πιο δημοφιλείς είναι ο Καζαντζάκις και ο Ελύτης. Το περίεργο είναι ότι τον πρώτο χρόνο του (παλιού) Γνωμικολογικού οι συγκεκριμένες πηγές δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς. Το ίδιο ισχύει και για άλλα ονόματα που τώρα είναι στις πρώτες θέσεις. Ο λόγος είναι ότι  οι περισσότερες από τις επισκέψεις αυτές έρχονται μέσω Google και βαίνουν αυξανόμενες καθώς το site γίνεται πιο γνωστό. Έτσι προς αυτούς τους συγγραφείς κατευθύνονται πολλοί που δεν ψάχνουν εξαρχής για Γνωμικά.

Η δημοφιλία κάποιων άλλων πηγών (Ουγκώ, Λα Ροσφουκώ, Ωνάσης) μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι περιλαμβάνονται στον πίνακα με τους "καλύτερους" (που σημειωτέον, έχει αλλάξει).

Όσον αφορά τις Κατηγορίες, οι "Ανθρώπινες σχέσεις" είναι διαχρονικά στην πρώτη θέση. Στη δεύτερη θέση εναλλάσσονται η "Ζωή" και η "Αδιαφορία". Ακολουθούν κάποιες κατηγορίες που ήταν αναμενόμενο να έχουν υψηλή δημοφιλία, όπως  "Αγάπη & Έρωτας", "Σεξ", "Ερωτισμός" κλπ.

Προσωπικά πάντα με παραξένευε που η "Αδιαφορία" βρίσκεται τόσο ψηλά στις προτιμήσεις των φίλων του site. Μια εξήγηση είναι ότι στο ευρετήριο των Κατηγοριών, μια από τις πρώτες λέξεις που θα βρει κανείς -αλφαβητικά- είναι αυτή. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Μια άλλη -πιο σοβαροφανής- εξήγηση είναι ότι πολλοί από τους αναγνώστες του Γνωμικολογικού αισθάνονται απογοητευμένοι από τους άλλους ανθρώπους.
Εντάξει, αυτό ακούγεται εντελώς μελό, αλλά πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι από τις 299 κατηγορίες, πρώτη σε δημοφιλία είναι  οι "Ανθρώπινες Σχέσεις", δεύτερη η "Αδιαφορία",  έβδομη η "Απογοήτευση" και σε υψηλές θέσεις κάποιες άλλες "περίεργες" κατηγορίες όπως "Χαρακτήρας", "Χρόνος", "Αλκοόλ" και "Θλίψη & Πόνος".

Απλές Ιδέες - από τον George Carlin

Μικρές, απλές ιδέες, από τον George Carlin:

•  Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς .  Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι' αυτά.  Γι' αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.
•  Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους.  Οι γκρινιάρηδες σας χαλάνε τη διάθεση.
•  Να μαθαίνετε συνεχώς! Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, οτιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο.  Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό.  «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου».  Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ.
• Απολαύστε τα απλά πράγματα.
• Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά. Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.
• Τα δάκρυα συμβαίνουν.  Υπομένετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ζωντανοί ενόσω είστε εν ζωή.
• Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, οτιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.
•   Να τιμάτε την υγεία σας : εάν είναι καλή, διατηρήστε την.  Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.
• Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.
•   Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.

γιατί :

• η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα
• το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ' ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλυστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «...ρε γαμώτο.....τι  βόλτα!».

Μόρφωση

Ρώτησαν κάποτε τον Σωκράτη ποιους ανθρώπους θεωρεί μορφωμένους. Δεν αναφέρθηκε όμως στη συσσώρευση γνώσεων. «Η μόρφωση» είπε, «είναι θέμα συμπεριφοράς».
Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
1. Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές
2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική
3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές
4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς, καλοπροαίρετα
5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους
6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους
7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους.

50 computer programming quotes

50. "Programming today is a race between software engineers striving to build bigger and better idiot-proof programs, and the universe trying to build bigger and better idiots. So far, the universe is winning."

- Rick Cook

49. "Lisp isn't a language, it's a building material."

- Alan Kay.

48. "Walking on water and developing software from a specification are easy if both are frozen."

- Edward V Berard

47. "They don't make bugs like Bunny anymore."

- Olav Mjelde.

46. "A programming language is low level when its programs require attention to the irrelevant."

- Alan J. Perlis.

45. "A C program is like a fast dance on a newly waxed dance floor by people carrying razors."

- Waldi Ravens.

44. "I have always wished for my computer to be as easy to use as my telephone; my wish has come true because I can no longer figure out how to use my telephone."

- Bjarne Stroustrup

43. “Computer science education cannot make anybody an expert programmer any more than studying brushes and pigment can make somebody an expert painter.”

- Eric S. Raymond

42. “Don’t worry if it doesn’t work right. If everything did, you’d be out of a job.”

- Mosher’s Law of Software Engineering

41. “I think Microsoft named .Net so it wouldn’t show up in a Unix directory listing.”

- Oktal

40. “Fine, Java MIGHT be a good example of what a programming language should be like. But Java applications are good examples of what applications SHOULDN’T be like.”

- pixadel

39. “Considering the current sad state of our computer programs, software development is clearly still a black art, and cannot yet be called an engineering discipline.”

- Bill Clinton

38. "The use of COBOL cripples the mind; its teaching should therefore be regarded as a criminal offense."

- E.W. Dijkstra

Παρατσούκλια

Παρατσούκλια των κατοίκων διαφόρων πόλεων:

• Ναύπλιο – Κωλοπλένηδες

Οι Aργίτες τους αποκαλούν έτσι διότι πλένονταν στις τούρκικες τουαλέτες.

• Άργος – Πρασάδες

Ως αντίποινα τους έβγαλαν έτσι, διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους.

• Κως – Μπόχαλοι

Προέρχεται από την τοπική διάλεκτο στην οποία το μπουκάλι το λένε μποχάλι.

• Ρόδος – Τσαμπίκοι

Από το γνωστό τοπικό όνομα.

• Θεσσαλονίκη – Καρντάσια

Καρντάσι είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Οι Θεσσαλονικείς είναι επίσης γνωστοί ως μπαγιάτηδες και ως παυλοκαταραμένοι.

• Έβρος – Γκάτζοι ή Γκάτζολοι

Στο Σουφλί του νομού Έβρου παλαιότερα υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, τα οποία τα έλεγαν αλλιώς κ γκατζόλια . Έτσι οι φαντάροι έβγαλαν κοροϊδευτικά την περιοχή Γκατζολία και έμεινε να φωνάζουν τους κατοίκους Γκάτζολους. Η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ λέγεται και Γκάτζος Εξπρές.

• Πτολεμαΐδα – Καϊλαριώτες

Αυτό συμβαίνει γιατί η Πτολεμαϊδα λέγεται αλλιώς και Καϊλάρια. Επίσης λέγεται και λασποχώρι γιατί παλιά όταν έβρεχε ήταν ένα χωριό γεμάτο λάσπες.

• Κοζάνη – Σούρδοι

Λέγονται έτσι διότι προσποιούνταν ότι δεν άκουσαν κάτι – κοινώς ποιούσαν τη νήσσαν – όταν φυσικά δεν τους συνέφερε. Στα βλάχικα σούρδος σημαίνει κουφός / βλάκας.

• Κέρκυρα – Παγανέλια ή Φρανκολαντσέρηδες

Ονομάστηκαν έτσι γιατί παγανέλι στην κερκυραϊκή διάλεκτο σημαίνει περιστέρι και η Κέρκυρα (κυρίως οι πλατείες, αλλα γενικά όλη η πόλη της) είναι γεμάτη περιστέρια. Το φρανκολαντσέρηδες είναι άγνωστο από που βγαίνει.

• Ιωάννινα – Παγουράδες

Αποκαλούνται έτσι, γιατί παλιά λέγανε ότι επειδή στη λίμνη στα Γιάννενα καθρεπτιζόταν το φεγγάρι, οι Γιαννιώτες έτρεχαν με τα παγούρια για να μαζέψουν το μαγικό νερό!

• Λάρισα – Πλατυποδαράδες ή Πλατύποδες ή Τυρόγαλα

Οι Λαρισαίοι λέγονται έτσι λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι. Το τυρόγαλα βγαίνει απ’ το τοπικό προϊόν.

• Βόλος – Αυστριακοί

Οι επικρατέστερες εκδοχές:
* Διότι είναι μοχθηροί – επί Τουρκοκρατίας, οι Αυστριακοί είχαν χειρότερη φήμη κι απ’ τους Τούρκους.
* Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη είχε διάφορα εμπορικά προνόμια, ένα από τα οποία ήταν και η ύπαρξη αυστριακού προξενείου και η δυνατότητα που είχαν οι Βολιώτες να εμπορεύονται υπό αυστριακή προστασία.
* Μετά το 1881, που ο Βόλος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, η νέα διοίκηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας ιδιότυπος νέος κεφαλικός φόρος σε όλους τους "Έλληνες το γένος" (κατά κύριο λόγο εμπόρους), κάτι το οποίο οδήγησε στους μαγαζάτορες να βάλουν ξένες, αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν.

• Άρτα – Νερατζοκώληδες

Λόγω του ότι στην Άρτα έχουν πολλά νεράτζια και μεγάλους κώλους, άρα έχουν κώλους σαν νεράτζια.

• Πρέβεζα – Σαρδέλες

Διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί.

• Αθήνα – Γκάγκαροι

Γκάγκαρο ήταν το βαρύ ξύλο που ήταν κρεμασμένο με σκοινί πίσω από τις αυλόπορτες, τις οποίες έκλεινε με το βάρος του (gaga στα τούρκικα το ράμφος). Γκάγκαρος λεγόταν επί τουρκοκρατίας ο Αθηναίος της ανώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος στην πόρτα του είχε γκάγκαρο. Σημαίνει σήμερα ο γνήσιος Αθηναίος.

Παράξενοι Άνθρωποι

Από τον Paulo Coelho

Οι άνθρωποι σκέφτονται και ενεργούν ανάποδα :
Βιάζονται να μεγαλώσουν και μετά αναστενάζουν για τη χαμένη τους νεότητα.
Χάνουν την υγεία τους για να αποκτήσουν χρήματα και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματά τους για να έχουν υγεία.
Σκέφτονται με άγχος το μέλλον, ώστε αμελούν το παρόν και τελικά ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην είχαν ζήσει ποτέ.

"Η Διαθήκη μου"

Ένα ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού (1919-1998):

 

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

 

 

 

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία. 

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Αργοπεθαίνοντας

 Αργοπεθαίνοντας. Ένα ποίημα του Pablo Neruda:

______________________________________________________________________

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά ,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του

όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει .

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος

όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ι

αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν

που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο

που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στο συναίσθημα

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα

για να κυνηγήσει ένα όνειρο

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του

να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει

όποιος δεν διαβάζει , όποιος δεν ακούει μουσική

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτα του

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του

η για την ασταμάτητη βροχή

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις

όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι

για να είσαι ζωντανός

χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη

από το απλό γεγονός της αναπνοής
_________________________________________________________________

Οι οξυρρύγχειοι πάπυροι (Μια απογοήτευση)

Είδα ένα άρθρο (http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/10/blog-post_5871.html#more) που μου άρεσε πολύ στο tromaktiko (τη νέα έκδοση του Τρωκτικού). Αφορούσε αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου , στον φίλο του Ατίλιο Νάβιο , ο οποίος τον διαδέχτηκε στην διακυβέρνηση της Αχαίας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες.
Τα αποσπάσματα υποτίθεται ότι ήταν ανάμεσα στα ευρήματα από τους Οξυρρύγχειους παπύρους. Το κομμάτι με εντυπωσίασε για πολλούς και διαφόρους λόγους και κυρίως για την κεντρική του διαπίστωση περί ατομισμού των Ελλήνων. Παραθέτω ένα απόσπασμα από τα αποσπάσματα:

Οσο περνούν οι αιώνες , τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές , ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών. Νομίζω ότι οι έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο.
Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε , η αδιαφορία του Έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει , όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψει , όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα , για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του , βοηθά ο Έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον.
Βοηθά και τον ξένο πρόθυμα , με την ιδέα μάλιστα , που χάρις στους μεγάλους στωικούς , πάντα τον κατέχει , μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο , στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής.
Λέγοντας πως ο Έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του , κάτι άλλο θέλω να πω, αλλα μου πέφτει δύσκολο να σου το εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που αν προσέξεις , ανάλογα θα δεις και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου.
Ακόμη υπάρχουν ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους καθώς είναι χρέος σου και πες μου αν άκουσες κανέναν από αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους ο Έλληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι αυτόν πάντα βρίσκει καιρό. Για την κατανόηση , την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από την συμπάθεια γι αυτό που κατανοείς , δεν θέλει τίποτε να θυσιάσει. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ότι αξίζει τον έπαινο.
Όχι πως δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος , αλλα δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Θαυμάζει ότι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά !
Όταν ένας πολίτης άξιος , δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του , λέει ο Έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του , τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα την δυνατότητα να είναι δίκαιος.
Μόνον όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί , βλέπεις την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη.
Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων, και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.

Το εντυπωσιακό για μένα ήταν πώς η κριτική αυτή συμπίπτει με αυτά που διαπιστώνει ο Michael Lewis για τους Έλληνες στο άρθρο του στο Vanity Fair με τον τίτλο "Beware of Greeks bearing bonds" (βλ. το προπροηγούμενο post).

Τι είναι καλό design; 10 κριτήρια

Πότε ένα αντικείμενο είναι σωστά σχεδιασμένο; Ποιές είναι οι προϋποθέσεις για να θεωρείται ότι έχει καλό design;
Ιδού τα κριτήρια:

1. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι λειτουργικό. Με άλλα λόγια, όταν κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει. Π.χ. μια καρέκλα με καλό design πρέπει πρωτίστως να είναι κατάλληλη για να κάθεται κανείς αναπαυτικά πάνω της. Μια τοστιέρα πρέπει πρωτίστως να κάνει καλά τοστ.
2. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι χρήσιμο και μάλιστα  για -σχετικά- ευρεία κατανάλωση.  Να καλύπτει ανάγκες που αφορούν πολλούς ανθρώπους και όχι για να εξυπηρετεί ειδικές, μεμονωμένες ή εκκεντρικές ανάγκες. Και -ιδανικά- θα πρέπει να δίνει λύση σε κάποιο υπαρκτό πρόβλημα.
3. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι εύχρηστο. Ο μέσος χρήστης θα πρέπει να μπορεί να το χρησιμοποιήσει και να το χειριστεί με ευκολία.  Μια υποπαράμετρος στο σημείο αυτό είναι ότι η διαδικασία εκμάθησης το χειρισμού και της χρήσης του προϊόντος να είναι απλή και, κατά το δυνατόν, προφανής.  Αν στην τοστιέρα του παραδείγματος χρειάζεται να διαβάσουμε επί μισή ώρα τις οδηγίες χρήσης, το design είναι προβληματικό.
4. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι καλοφτιαγμένο. Η ποιότητα υλικών και κατασκευής πρέπει να είναι εξαιρετική. Μια υποπαράμετρος εδώ που αφορά την παραγωγική διαδικασία: τα υλικά κατασκευής ενός καλοσχεδιασμένου αντικειμένου είναι εύκολο να βρεθούν και η τεχνική της κατασκευής του είναι επίσης εύκολο να υλοποιηθεί.
5. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. Η τοστιέρα του παραδείγματός μας πρέπει να αντέξει σε καθημερινή χρήση για αρκετά χρόνια και όχι να χαλάσει μετά από μερικά τοστ.
6. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι ανθεκτικό. Να αντέχει σε κακομεταχείριση και χρήση κάτω από ακραίες συνθήκες. Π.χ. μια καρέκλα πρέπει να αντέχει να κάτσει ένας χοντρός πάνω της.
7. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι εργονομικό. Η εργονομία είναι ολόκληρη επιστήμη, αλλά ,για να το απλουστεύσουμε, η σωστή εργονομική σχεδίαση συνεπάγεται τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, τη μικρότερη δυνατή καταπόνηση, τις λιγότερες κινήσεις, τη μικρότερη δυνατή έκθεση σε κινδύνους ή επιβλαβείς συνθήκες . Π.χ. η καρέκλα του παραδείγματος θα πρέπει να είναι έχει το σωστό ύψος για να μην “πιάνονται” τα πόδια, τη σωστή κλίση για να μην καταπονείται  η πλάτη, το κατάλληλο υλικό για να μην προκαλούνται αλλεργίες, κλπ.
8. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι οικονομικό, όταν η τιμή του (αλλά ενδεχομένως και το κόστος λειτουργίας του)  είναι προσιτή στο μέσο χρήστη. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαραίτητα πρέπει κάτι να είναι φτηνό για να έχει καλό design, σημαίνει όμως ότι διάφορες ακρότητες και υπερβολές -ιδίως σε είδη πολυτελείας- όπως πανάκριβα ρολόγια και σακ βουαγιάζ ή χρυσές βρύσες και κινητά με μπριγιάν θεωρούνται εξ ορισμού κακό design.
9. Ένα αντικείμενο έχει καλό design όταν είναι όμορφο (ας μην κάνουμε άλλα σχόλια εδώ. Το τι σημαίνει “όμορφο” και αισθητικά ωραίο είναι μέγιστο φιλοσοφικό ζήτημα και, επιπλέον, εντελώς προσωπικό και υποκειμενικό).
10. Τέλος, υπάρχει και κάτι ακόμα που αφορά μόνο καινούργια πράγματα: η πρωτοτυπία. Ένα καινούργιο αντικείμενο για να έχει καλό design θα πρέπει να φέρνει καινούργιες ιδέες, να προτείνει νέες χρήσεις, να είναι καινοτόμο, να εκπλήσσει. Αλλά αυτό όπως είπαμε αφορά μόνο καινούργια αντικείμενα, γιατί το καλό design μπορεί να αναφέρεται και σε κάτι παλιό.

Δύο ακόμα επισημάνσεις:

• Στην πράξη είναι δύσκολο ένα αντικείμενο να καλύπτει και τα 10 σημεία. Γι’ αυτό και ένα 70% μόνο από αυτά -7 στα 10- είναι ίσως αρκετά για να χαρακτηρίσουν κάτι σαν “καλό design”.

• Μιλήσαμε μόνο για “αντικείμενα”. Μάλλον όμως είναι περιοριστικός αυτός ο όρος. Όλα αυτά τα κριτήρια θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σε οτιδήποτε έχει σχέση με την ευρύτερη έννοια του “σχεδιασμού”: για software, για επιχειρήσεις, για συστήματα, για νομοθετήματα. Με μια, κάπως, διασταλτική χρήση των κριτηρίων μπορούμε να βάλουμε σ’ αυτό το καλούπι κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που απαιτεί σχεδιασμό.
• Για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Σίγουρα. Εκτός, βέβαια, από την πραγματική Τέχνη.

Ανορθογραφίες

Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πμανιπσήτετο του Κμτρπιαιζ, δεν πεαίζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετηνα τα γτάμαμρα μσέα σε μία λξέη, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γιατί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξέη αλλά την λξέη σα σνύλοο.
Ατίπτσυεο;

Οι καλύτερες ερμηνείες

Πρόσθετα σήμερα κάτι καινούργιες κινηματογραφικές ατάκες στο Γνωμικολογικόν. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και κάποιες του Άντονυ Χόπκινς από τη «Σιωπή των Αμνών». Και σκεφτόμουν πόσο σπουδαία και συγκλονιστική ήταν η ερμηνεία αυτού του ηθοποιού σ’ αυτό το ρόλο. Ήταν απόλυτα πειστικός, απολαυστικός και απρόβλεπτος σαν ανθρώπινο τέρας.

Δεν είναι πολλές οι ερμηνείες αυτού του επιπέδου στην ιστορία του κινηματογράφου. Κάθισα και έκανα μια λίστα, στα γρήγορα, με τις ερμηνείες που πιστεύω πως υπήρξαν οι κορυφαίες.  Πρόκειται βέβαια για  προσωπικές προτιμήσεις, αλλά δεν νομίζω ότι απέχουν πολύ από μια αντικειμενική αξιολόγηση.
Αφορά μόνο άντρες και μόνο το Χόλιγουντ. Και βασικά πρωταγωνιστικούς ή σχεδόν πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Έχουμε και λέμε:

1. Ο Al Pacino στο "The Godfather, Part II" (Νονός Νο2, 1974).
Κατά γενική ομολογία, η καλύτερη αντρική ερμηνεία στην ιστορία του κινηματογράφου. Ένας Πατσίνο συγκλονιστικός. Ήταν πολύ καλός και στο "Dog Day afternoon" αλλά και σε όλες τις ταινίες που έχει κάνει. Ο τρόπος που παίζει, πάντως, έχει καταλήξει να είναι τυποποιημένος. Κάνει πάντοτε τις ίδιες γκριμάτσες, επαναλαμβάνει τις ίδιες χειρονομίες.

2. Ο Marlon Brando "On the Waterfront" (To Λιμάνι της Αγωνίας, 1954).
Ερμηνεία-σταθμός και σημείο αναφοράς, μαζί με αυτήν στο "Λεωφορείον ο Πόθος". Οι δυο αυτές ταινίες του Καζάν δημιούργησαν το μύθο του Μπράντο. Ήταν αρκετές.




3. Ο Peter O'Toole στο "Lawrence of Arabia" (Λώρενς της Αραβίας) (1962).
Μια μεγάλη ερμηνεία σε ένα κλασικό φιλμ. Δεν είμαι βέβαιος ότι ο Ο’ Τουλ είναι τόσο σπουδαίος ηθοποιός, αλλά είχε, ειδικά σ’ αυτήν την ταινία, απαράμιλλη παρουσία, υπέροχο βλέμμα, αξεπέραστο στήσιμο και φοβερό στυλ. Μου φαίνεται αδιανόητο να είχε παίξει κάποιος άλλος αυτό το ρόλο.


4. Ο Anthony Hopkins στο "The Silence of the Lambs" (Η Σιωπή των Αμνών, 1991).
Τα είπαμε. Εκπληκτική ερμηνεία.

5. Ο Daniel Day-Lewis στο "Gangs of New York "(Συμμορίες της Νέας Υόρκης, 2002)
Και ίσως ακόμα περισσότερο στο "Αριστερό μου πόδι" (1989). Ο Ιρλανδός είναι φοβερός ηθοποιός, και παρόλο που το παίξιμό του δεν έχει υπερβολές, κυριαρχεί στην οθόνη και προσθέτει ένα συντριπτικό βάρος σε κάθε ταινία που εμφανίζεται.

6. O Jack Nicholson στο "One Flew Over the Cuckoo's Nest" (Πάνω από τη φωλιά του κούκου, 1975).
Ο Τζακ είναι μοναδικό φαινόμενο. Εδώ και 40 χρόνια δημιουργεί εκπληκτικούς χαρακτήρες. Από τον "Ξένοιαστο Καβαλάρη" και το "Τελευταίο Απόσπασμα" μέχρι πρόσφατα, όπως τον πολύ δυνατό "Πληροφοριοδότη". Παρόλο που φαίνεται πως το ερμηνευτικό του εύρος είναι μικρό, η δύναμη που υπάρχει σε αυτό το μικρό εύρος είναι αρκετή. Αν η λίστα γινόταν με βάση ποιος έχει αθροιστικά τις περισσότερες υψηλού επιπέδου ερμηνείες ή ποιος έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια , ο Νίκολσον θα ήταν άνετα στην πρώτη θέση.

7. Ο Dustin Hoffman στο "Midnight Cowboy" (1969).
Εξαιρετική ερμηνεία από τον Χόφμαν που διήνυε περίοδο μεγάλης φόρμας με τον "Πρωτάρη" και το "Μεγάλο Ανθρωπάκι".

8. Ο Robert De Niro στο "Taxi Driver" (Ο Ταξιτζής, 1975).
Άλλος ένας σημαδιακός ρόλος στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Ντε Νίρο ήταν ακόμα καλύτερος στο "Raging Bull" (1980).  Πάντως από τότε δεν ξαναέφτασε σε αυτά τα επίπεδα. Έκανε πολύ καλή καριέρα και είναι άνετος ηθοποιός, αλλά έχω την εντύπωση ότι παίζει τον ίδιο ρόλο σε όλες τις ταινίες του, με άλλο όνομα.

9. Ο Jeff Bridges στο "The Big Lebowski" (1998).
Μια υπέροχη ερμηνεία σε μια καλτ ταινία, που χρωστάει την αίγλη της κατά κύριο λόγο στον πρωταγωνιστή της. Ο Μπρίτζες δίνει την εντύπωση ότι παίζει τον εαυτό του, αλλά αυτήν την εντύπωση τη δίνει σε όλες τις ταινίες του, σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Ένα εξαίρετος, συμπαθέστατος και μάλλον υποτιμημένος ηθοπποιος.

10. Ο Tom Hanks στο "Big" (1988).
Μπορεί να θεωρείται εμπορικός και ανάλαφρος ο Τομ Χανκς, και να σνομπάρεται από την εγχώρια κριτική (δεν έχει καμιά σημασία) αλλά είναι εξαίρετος ηθοποιός. Ήταν εξαιρετικές οι ερμηνείες του και σε πολλές άλλες ταινίες όπως στο "Terminal" στο "Φόρεστ Γκαμπ" και σχεδόν παντού όπου έπαιξε.

11. Ο Johnny Depp στο "Edward Scissorhands" (Ο Ψαλιδοχέρης, 1990).
Συγκλονιστική, αισθαντική  ερμηνεία από τον Ντεπ, του οποίου η καριέρα συνεχίζεται σε σταθερά ανοδικό ρυθμό. Είναι πολύ καλος και σε άλλους ρόλους όπως στους "Πειρατές", αν και,εκεί, το παρακάνει λίγο.

12. Ο Bill Murray στο "Groundhog Day" (Η Μέρα της Μορμότας, 1993).
Η ταινία είναι ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα. Και ο Μάρεϋ απολαυστικός και πολύ cοol, όπως σε ό,τι έχει παίξει.

13. Ο Michael Keaton στο "Beetlejuice" (Ο Σκαθαροζούμης, 1988) .
Απίστευτη ερμηνεία από τον Κήτον που αξιοποίησε στο έπακρο έναν αβανταδόρικο ρόλο. Ο Κήτον δεν έκανε την καριέρα που του άξιζε ίσως επειδή, φυσιογνωμικά, παραείναι γλυκούλης (στον "Σκαθαροζούμη" πάντως ήταν μεταμορφωμένος σε τέρας).

14. Ο Jack Lemmon στο "Some Like It Hot" (Μερικοί το προτιμούν καυτό, 1959).
Απολαυστικός ο Τζακ Λέμον σε έναν από τους καλύτερους κωμικούς ρόλους της ιστορίας του κινηματογράφου. Ήταν πολύ καλός και στην "Γκαρσονιέρα" και στο "Παράξενο ζευγάρι".

15. Ο Paul Newman στο "Cool Hand Luke" (Ο Μεγάλος Δραπέτης, 1967).
Ξεχασμένη στην Ελλάδα ταινία -δεν την παίζει ποτέ η τηλεόραση- αλλά θεωρείται cult και είναι η καλύτερη ερμηνεία  του Πωλ Νιούμαν. Ο οποίος ήταν πολύ καλός και στην "Ετυμηγορία" και στο "Χρώμα του Χρήματος".

Υπάρχουν βέβαι και πολλοί άλλοι με εξαιρετικές ερμηνείες. Όπως ο Foxx στο "Ray" (2004) ή ο George Scott στον "Πάττον". Αλλά κάπου έπρεπε να τελειώσει αυτή η λίστα. Εξάλλου από εδώ και κάτω νομίζω πως υπάρχουν πολλές ερμηνείες που είναι μεν άψογες και δυνατές αλλά χωρίς να σε αφήνουν άναυδο όπως οι ερμηνείες στην παραπάνω λίστα (τουλάχιστον μέχρι τη θέση 9).

Συνειδητοποιώ, ξανατσεκάροντας αυτά που έγραψα, ότι κάποιες από τις ταινίες που ανέφερα δεν τις βλέπουμε ποτέ: "Το Τελευταίο Απόσπασμα", "Ο Μεγάλος Δραπέτης", "Το Μεγάλο Ανθρωπάκι". Κοινό τους χαρακτηριστικό ότι είναι αντιαμερικανικές με πολύ ουσιαστικό τρόπο. Είναι τελείως έξω από τα πρότυπα που λανσάρουν γενικά οι ταινίες του Χόλιγουντ, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι τυχαίο. Οι Αμερικανοί είναι πολύ προσεκτικοί με την εικόνα τους που περνάει σε άλλες χώρες και ίσως βρίσκουν τρόπο να αποθαρρύνουν την επανάληψη τέτοιων ταινιών. Δεν πρόκειται για παρανοϊκή υποψία. Εδώ, δεν βλέπουμε ταινίες με τον Β’ Παγκόσμιο επειδή ενοχλούνται οι Γερμανοί και ταινίες για το Εικοσιένα επειδή δυσφορούν οι Τούρκοι.

Η τριπλή διύλιση του Σωκράτη

Μια μέρα που ο Σωκράτης ήταν στην Αγορά, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
- Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει τη δοκιμασία της "τριπλής διύλισης".
- "Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.  

Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...
- Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.

Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια. Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- Παρόλα αυτά συνέχισε ο Σωκράτης μπορεί ακόμα να περάσεις τη δοκιμασία γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας.
Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για το μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι δεν νομίζω...
- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Και ο άλλος έφυγε με σκυμμένο κεφάλι...

To ερωτηματολόγιο του Προυστ

Παραθέτω το πλήρες ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Χωρίς απαντήσεις. Σημειωτέον ότι το πασίγνωστο "ερωτηματολόγιο του Προυστ" δεν είναι του Προυστ! Απλώς ένα τέτοιο ερωτηματολόγιο -συμπληρωμένο- από την εφηβική του ηλικία βρέθηκε ανάμεσα στα χειρόγραφά του και μάλιστα πουλήθηκε σε πολύ υψηλή τιμή.


Αυτού του είδους τα ερωτηματολόγια ήταν πολύ της μόδας στην Αγγλία τον 19ο αιώνα και έτυχε κάποιο να πέσει στα χέρια του Προυστ όταν ήταν πιτσιρικάς.
Το ερωτηματολόγιο λοιπόν:

• Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος;
• Πώς φαντάζεστε την τέλεια ευτυχία;
• Τι ή ποιος είναι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής σας;
• Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;
• Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν αυτό;
• Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στην οικογένειάς σας, ποιο θα ήταν αυτό;
• Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;
• Πού θα θέλατε να ζείτε;
• Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
• Τι αντιπαθείτε περισσότερο;
• Ποιο χαρακτηριστικό σας αντιπαθείτε περισσότερο;
• Τι αντιπαθείτε περισσότερο στους άλλους;
• Τι θεωρείτε ως τη μεγαλύτερή σας σπατάλη;
• Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
• Ποια θεωρείτε την πιο υπερτιμημένη αρετή;
• Σε ποιες περιστάσεις ψεύδεστε;
• Τι δεν σας αρέσει στην εμφάνισή σας;
• Ποιόν άνθρωπο απεχθάνεστε;
• Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;
• Ποιο πράγμα θεωρείτε ότι σας χαρακτηρίζει;
• Για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;
• Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
• Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;
• Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;
• Αν πεθαίνατε και επιστρέφατε στη ζωή, ποιόν άνθρωπο ή πράγμα θα θέλατε να ενσαρκώσετε;
• Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;

και κάποιες ενδιαφέρουσες απαντήσεις από γνωστές προσωπικότητες:

Ένα άρθρο του Μπαμπινιώτη

Οι σημειώσεις για το τελικό -ν που υπάρχουν στο παράρτημα για τη γλώσσα του Γνωμικολογικού είναι αρκετά δημοφιλείς.
Παραθέτουμε εδώ ένα σχετικό άρθρο του καθηγητή κ. Μπαμπινιώτη από την εφημερίδα "Το Βήμα"


Συχνά και τα φαινομενικώς μικρά θέματα στη γλώσσα έχουν τη σημασία τους, όταν λύνουν μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινώς στον γραπτό λόγο του ο ομιλητής τής ελληνικής γλώσσας. Θα συζητήσω δύο τέτοια προβληματικά σημεία και θα συστήσω στους αναγνώστες τού κειμένου μου να εφαρμόσουν κι αυτοί στον δικό τους γραπτό λόγο τις πρακτικές λύσεις που προτείνω. Οσοι γράφουν την Ελληνική ίσως βρουν χρήσιμες, σκόπιμες και λειτουργικές τις παρατηρήσεις μου με πιθανή προοπτική να υιοθετηθούν γενικότερα στην προσεκτική χρήση τού γραπτού λόγου τής Ελληνικής. Διασαφώ ότι οι παρατηρήσεις μου παραμένουν στο πλαίσιο τής μονοτονικής γραφής και αποσκοπούν στη βελτίωσή της.


«τον» (με ν) παντού αντί «το».
Από την ισχύουσα γραμματική ξέρουμε ότι το άρθρο τον (και τα την, έναν, δεν και μην) «φυλάγουν το τελικό ν, όταν η ακόλουθη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από σύμφωνο στιγμιαίο (κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ) ή διπλό (ξ, ψ)». Στις υπόλοιπες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται χωρίς ν. Παραδείγματα: τον αέρα, τον τόπο ­ το γέρο, το φόβο. Η γραμματική επίσης διδάσκει ότι «το τελικό ν φυλάγεται πάντοτε στο άρθρο των, στην προσωπική αντωνυμία τού τρίτου προσώπου τον, καθώς και στο τροπικό επίρρημα σαν». Παραδείγματα: τον βλέπω, φώναξέ τον. Επομένως το τον, που μας ενδιαφέρει εδώ, αν μεν είναι άρθρο παίρνει ή δεν παίρνει ν ανάλογα με το περιβάλλον, αν είναι αντωνυμία παίρνει πάντοτε ν. Η ρύθμιση αυτή ­ γιατί για κανονιστική ρύθμιση πρόκειται με βάση την προφορά ­ έχει δύο αδυναμίες: α) δεν επιτρέπει στον αναγνώστη τού κειμένου να διακρίνει αμέσως αν πρόκειται για το αρσενικό άρθρο τον ή για το ουδέτερο άρθρο το (το γιατρό = το γιαπί, το φίλο = το φύλο, το βυθό = το βουνό, το χώρο = το χέρι, το Γιάννη,το Βασίλη, το Χρίστο κ.τ.ό.)· και β) ρυθμίζει διαφορετικά το άρθρο τον και την αντωνυμία τον (πάλι με κριτήριο την προφορά): το βωμό, αλλά τον βλέπω· το φόρο, αλλά τον φέρνει, το γέρο, αλλά τον γέλασαν. Οπως παρατηρεί ο καθηγητής Αγαπητός Τσοπανάκης στη «Νεοελληνική Γραμματική» του (Αθήνα 1994, σελ. 172-3): «Το σημαντικότερο πρόβλημα, που κάμνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε, είναι η ματαιότητα τής προσπάθειάς μας να απομνημονεύσουμε τους κανόνες τής αφομοίωσης ή τής διατήρησης τού -ν μπροστά σ' αυτά ή εκείνα τα σύμφωνα ή φωνήεντα, κανόνες που [...] η γραπτή γλώσσα τούς μπερδεύει ή τους αγνοεί [...] όπως το βλέπουμε όλοι μας κάθε μέρα σε όλα τα κείμενα. Αυτό συμβαίνει, επειδή κανένας δεν ξέρει τα άηχα στιγμιαία ή εξακολουθητικά ούτε τα ηχηρά στιγμιαία ή εξακολουθητικά σύμφωνα, για να προσαρμόζει ανάλογα το γράψιμό τους».
Πρόταση (εφαρμόζεται ήδη από παλιά από τον καθηγητή Τσοπανάκη, από τον γράφοντα ­ όχι το γράφοντα! ­ και από άλλους): το αρσενικό άρθρον τον να γράφεται πάντοτε με ν, ώστε να ξεχωρίζει από το ουδέτερο το, όπως γίνεται ήδη με την προσωπική αντωνυμία τον (πάντοτε με ν) που με το ν διακρίνεται κι αυτή από το ουδέτερο το. Προτείνεται δηλ. να γράφουμε: τον γιατρό (όχι το γιατρό), τον φίλο (όχι το φίλο), τον βυθό, τον χώρο, τον βωμό, τον φόρο, τον γέρο, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Χρίστο κ.τ.ό. Αυτό δεν χρειάζεται να γίνεται με το θηλυκό άρθρο την, που θα ήταν μεν ευκολότερο να γράφεται πάντοτε με -ν, αλλά που αυτή η γραφή δεν έχει λειτουργικό χαρακτήρα (το την δεν συμπίπτει με κάτι άλλο, από το οποίο να χρειάζεται να το διακρίνουμε). Σωστά χρησιμοποιείται πάντοτε το ν στο των (των φίλων) και στο σαν (σαν θάλασσα), κι αυτό θα έπρεπε να γίνεται και με το δεν (ο γράφων χρησιμοποιεί πάντοτε το ν με το δεν) ώστε να ξεχωρίζει και από τον σύνδεσμο (όχι... το σύνδεσμο) δε (δεν συμφωνεί, επιπλέον δε ισχυρίζεται ότι...).

Teddy

Mια άποψη του Θεόδωρου Ρούσβελτ, 26ου Προέδρου των ΗΠΑ, του γνωστού Teddy:

Αυτός που αξίζει δεν είναι αυτός που ασκεί κριτική, ούτε αυτός που κοροϊδεύει  όταν κάποιος σκοντάφτει, ούτε αυτός που υποδεικνύει πώς κάτι θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα.

Η τιμή ανήκει σ’αυτόν που αγωνίζεται μέσα στην αρένα, που είναι γεμάτος χώματα, ιδρώτα και αίμα· που πασχίζει γενναία, που κάνει λάθη και ξαναπροσπαθεί (γιατί δεν υπάρχει προσπάθεια χωρίς λάθη και παραλείψεις), που πέφτει κάτω και σηκώνεται, που ξέρει τι θα πει αφοσίωση, που είναι προσηλωμένος σε έναν στόχο.Που, στην καλύτερη περίπτωση, όταν πετυχαίνει γνωρίζει το θρίαμβο και, στη χειρότερη περίπτωση, όταν αποτύχει, ξέρει ότι η θέση του δεν θα  είναι ποτέ ανάμεσα σε αυτές τις φοβισμένες και παγωμένες ψυχές  που δεν γνωρίζουν ούτε τη νίκη ούτε την ήττα.

Η τέταρτη φάλαγγα

Μια μαρτυρία από το «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ» του Ιωάννη Στοβαίου (5ος μ.Χ. αι.) για τις πολεμικές τακτικές των Τριβαλλών (αρχαίο Θρακικό φύλο, που ζούσε στη σημερινή Βόρεια Βουλγαρία):


Τριβαλλοί  τέτταρας φάλαγγας εν ταις μάχαις ποιούνται: την πρώτην των ασθενών, την εχομένην των κρατίστων, την τρίτην των ιππέων, τελευταίαν την των γυναικών, αί αυτούς εις φυγήν τρεπομονένους κωλύουσι βλασφημούσαι.

Εφιαλτικό! Ούτε στον πόλεμο δεν μπορούσαν να γλυτώσουν από τις γυναίκες τους. Που είχαν και -θεσμικά πλέον- το δικαίωμα να τους βρίζουν.
Το άλλο ωραίο είναι που έβαζαν τους πιο αδύναμους στην πρώτη γραμμή. Για να ξεμπερδεύουν με τους αναλώσιμους και να κουράζουν λίγο τους εχθρούς  προτού πέσουν πάνω στους κανονικούς πολεμιστές.

Γεώργιος Σουρής. Τρία ποιήματα

Ο Γώργιος Σουρής (1853-1919). Μια ανεπανάληπτη μορφή που δέσποσε στα ελληνικά πράγματα στο τέλος του 19ου-αρχές 20ου αιώνα . Από το 1883 μέχρι σχεδόν το θάνατό του εξέδιδε -εντελώς μόνος- την εφημερίδα Ρωμηός. Η οποία σημειωτέον ήταν εξ ολοκλήρου έμμετρη (ακόμα και οι μικρές αγγελίες ήταν έμμετρες!)
Ο χαρακτηρισμός που αποδίδει καλύτερα το έργο του είναι "σατιρικός ποιητής" αν και σίγουρα δεν ήταν μόνο αυτό. Τον παρομοίαζαν στην εποχή του -καθόλου άδικα- με τον Αριστοφάνη.
Παραθέτω τρία ποιήματα:
Με το πρώτο ζωγραφίζει τον εαυτό του:

Η Ζωγραφιά Μου

Μπόι δυο πήχες,
κόψη κακή,
γένια με τρίχες
εδώ κι εκεί.

Κούτελο θείο,
λίγο πλατύ,
τρανό σημείο
του ποιητή.

Δυο μάτια μαύρα
χωρίς κακία
γεμάτα λαύρα
μα και βλακεία.

Μακρύ ρουθούνι
πολύ σχιστό,
κι ένα πηγούνι
σα το Χριστό.

Πηγάδι στόμα,
μαλλιά χυτά
γεμίζεις στρώμα
μόνο μ' αυτά.

Μούρη αγρία
και ζαρωμένη,
χλωμή και κρύα
σα πεθαμένη.

Κανένα χρώμα
δε της ταιριάζει
και τώρ' ακόμα
βαφές αλλάζει.

Δόντια φαφούτη
όλο σχισμάδες,
ύφος τσιφούτη
για μαστραπάδες.

Και ένα εντελώς επίκαιρο  που έχει γίνει και διαδικτυακώς δημοφιλές:

Ανοχή

Το κλασικό ποίημα του Martin Niemöller για τη στάση και την ανοχή του μέσου ανθρώπου. Αφορούσε αρχικά τους Ναζί, αλλά είναι πάντα επίκαιρο:

Ήρθαν πρώτα για τους κομμουνιστές αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα, 

γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μετά ήρθαν για τους Εβραίους αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Και μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει κανένας πια για να διαμαρτυρηθεί.

Συστήματα

Η θεωρία των Συστημάτων είναι ένα σύνθετο επιστημονικό πεδίο που ασχολείται με πολύπλοκα συστήματα στη βιολογία, στην κοινωνιολογία, στην επιστήμη. Για τη θεωρία αυτή, τα πάντα είναι Σύστημα.
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μεθοδολογία για την ανάλυση μιας ομάδας συνιστωσών που συνεργάζονται για να παραγάγουν ένα αποτέλεσμα. Μπορεί να εφαρμοσθεί σε πολλά επιστημονικά πεδία αλλά και στην καθημερινή ζωή. Δυστυχώς, η χρήση της προϋποθέτει καλή γνώση μαθηματικών.
Εδώ απλά παρουσιάζεται μια εκλαϊκευμένη και ελαφρώς ψευδοεπιστημονική άποψη για τη θεωρία των συστημάτων.
(ψευδοεπιστημονική, αλλά καθόλου αδιάφορη)
Σημειωτέον ότι μερικά από αυτά τα αξιώματα περιλαμβάνονται στο Γνωμικολογικόν, όπoυ υπάρχει και ειδική κατηγορία γνωμικών ("Συστήματα")
Βασικές Αρχές:

• Το κάθε τι είναι Σύστημα
• Τα πάντα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου Συστήματος
• Το Σύμπαν είναι απείρως συστηματοποιημένο, τόσο προς τα πάνω (μεγαλύτερα συστήματα) όσο και προς τα κάτω (μικρότερα συστήματα)
• Όλα τα συστήματα είναι απείρως πολύπλοκα.

Άλλα αξιώματα:

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα...

Συνεχώς ακούω ή θυμάμαι φράσεις που θα έπρεπε να είχα συμπεριλάβει στο Γνωμικολογικόν (οπότε τις προσθέτω στο site, φυσικά)
Μια από αυτές είναι η φράση "Μην πυροβολείτε τον πιανίστα" που θυμήθηκα σήμερα. Έχει πλέον καταλήξει να είναι  παροιμιακή φράση αλλά έχει μια  ιστορία που πάντα έβρισκα γουστόζικη. Την θυμίζω:
Το 1882, ταξιδεύοντας στην Αμερική ο Όσκαρ Ουάιλντ βρέθηκε σε μια πόλη του Φαρ Ουέστ  (Leadville, Colorado). Εκεί, στο τοπικό σαλούν, είδε την επιγραφή«Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, κάνει ό,τι μπορεί»(Please don't shoot the piano player. He is doing his best). Όπως ήταν αναμενόμενο ο Ουάιλντ έγραψε γι' αυτό στις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του και το περιστατικό προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Σημειωτέον ότι, κατά τα φαινόμενα, η επιγραφή δεν ήταν καθόλου χιουμοριστική. Αντίθετα, επρόκειτο για μια εντελώς σοβαρή επίκληση προς τους θαμώνες του σαλούν.
Αργότερα, την  εποχή του βωβού κινηματογράφου, όταν πάντα ένας πιανίστας έπαιζε ζωντανά τη μουσική υπόκρουση στις ταινίες, ήταν πολύ της μόδας οι επιγραφές στις κινηματογραφικές αίθουσες, με την παρότρυνση "Μην πυροβολείτε τον πιανίστα".  Με φιλοπαίγμονα διάθεση πλέον, βεβαίως. Ο  κίνδυνος να πυροβολήσει κάποιος πραγματικά  δεν ήταν πια υπαρκτός , αλλά σίγουρα υπήρχε η ανάγκη για επιείκεια προς τους πιανίστες που γίνονταν συχνά στόχος αποδοκιμασιών (πού να βρεθούν άλλωστε τόσο πολλοί καλοί πιανίστες).

Η φράση έπιασε και έμεινε. Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες χρησιμοποιείται σήμερα  με την έννοια  "δεν φταίει αυτός, κάνει ό,τι μπορεί".
Εν πάση περιπτώσει, προσθέτω και αυτή τη φράση στο ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ.  Ίσως θα πρέπει να την βάλω και στα ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ. Λίγο υπερβολικό ίσως. Αλλά γιατί όχι;

Τα καλύτερα μυθιστορήματα

Τα καλύτερα βιβλία του 20ου αιώνα:

1. "Αναζητώντας το Xαμένο Xρόνο" του Marcel Proust
2. "Οδυσσέας" του James Joyce
3. "Ο Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες" του Robert Musil
4. " Η Δίκη" του Franz Kafka
5. "Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ" του Scott Fistzerald
6. "100 Χρόνια Μοναξιάς" του Gabriel Garcia Marquez
7. "Λολίτα" του Vladimir Nabokov
8. "Το Ταμπούρλο" του Gunter Grass
9. "A Bend In The River" του VS Naipaul
10. "Ο Λοστρόμος" του Josef Conrad
11. " H Βουή και η Αντάρα" του Faulkner
12. " O Γατόπαρδος" του Lampedusa

Καταραμένε Έλληνα...

Από τον Σίλερ:

Καταραμένε Έλληνα.
Όπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω.
Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά, πρώτος και αξεπέραστος.
Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος.
Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα, εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος.
Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη Γνώση...
Γιατί να σε αγγίξω;
Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;
Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;

Σημείωση: Ας μην καμαρώνουμε πολύ γι' αυτήν την εκδήλωση θαυμασμού και φθόνου προς τους Έλληνες. Αναφέρεται βεβαίως στους Αρχαίους Έλληνες. Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες μάλλον ντροπή πρέπει να αισθανόμαστε όντας ανάξια τέκνα τόσο άξιων προγόνων.

George Carlin: Ευφυολογήματα στα Αγγλικά

Τα ευφυολογήματα του George Carlin είναι από τις πιο δημοφιλείς σελίδες στο Γνωμικολογικόν.
Εδώ παραθέτω μερικές από τις ατάκες του που είναι καλύτερες στα Αγγλικά (χάνουν πολύ στη μετάφραση) και γι' αυτό το λόγο δεν τις έχω συμπεριλάβει:

• If you can't beat them, arrange to have them beaten.
• Electricity is really just organized lightning.
• Always do whatever' s next.
• Just cause you got the monkey off your back doesn't mean the circus has left town.
• Standing ovations have become far too commonplace. What we need are ovations where the audience members all punch and kick one another.
• In comic strips, the person on the right always speaks first.
• I think it's the duty of the comedian to find out where the line is drawn and cross it deliberately.
• The other night I ate at a real nice family restaurant. Every table had an argument going.
• Think off-center.

Οι ερωτοαποκρίσεις του Θαλή

Εκτός από τα γνωμικά του Θαλή που περιέχονται στο ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ παραθέτω εδώ συγκεντρωμένες τις διάσημες ερωταποκρίσεις του.

• Τί δύσκολον; Τό ἐαυτόν γνῶναι.
• Τί εὔκολον; Τό ἄλλῳ ὑποτίθεσθαι.
• Τί κοινότατον; Ἐλπίς. Και γάρ οἵς ἄλλο μηδέν, αὔτη παρέστη.
• Τί τάχιστον; Νούς. Διά παντός γάρ τρέχει.
• Τι δύσκολον θεάσαι; Γέροντα τύραννον.
• Τί πρεσβύτερον; Θεός. Ἀγέννητον γάρ ἐστιν.
• Τί ἰσχυρότατον; Ἀνάγκη. Μόνον γὰρ ἀνίκητον.
• Τί σοφώτερον; Χρόνος. Τὰ μὲν γὰρ εὕρηκεν οὖτος ἤδη, τὰ δ᾿ εὑρήσει.
• Τί βλαβερώτατον; Κακία. Καὶ γὰρ τὰ χρηστὰ βλάπτει παραγενομένη.
• Τί κάλλιστον; Κόσμος. Πᾶν γὰρ τὸ κατὰ τάξιν τούτου μέρος ἐστί.

Το νέον ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ είναι εδώ!

Σήμερα 7 Απριλίου του 2010 είναι ιστορική μέρα για το Γνωμικολογικόν!
Ο λόγος: Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Διαδίκτυο η νέα μορφή του Γνωμικολογικού. Με νέα σχεδίαση, νέα διεύθυνση (gnomikologikon.gr), νέο host (JustHost) και νέα τεχνολογία (AJAX).


To ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ στην παλιά του μορφή είχε φτιαχτεί με το Google Page Creator. Απλό και χρήσιμο εργαλείο. Ιδανικό για αρχάριους. Και κυρίως τζάμπα. Όμως κάποια στιγμή έπαψε να είναι διαθέσιμο (όπως είναι αναμενόμενο για όλες τις υπηρεσίες που προσφέρονται δωρεάν).
Η Google έκανε μια συγκινητική προσπάθεια και μετέφερε τις 500 σελίδες του ιστοχώρου στο Google Sites. Και αυτό είναι τζάμπα αλλά δεν συγκρίνεται με το Page Creator. Έπρεπε λοιπόν να μετακινηθούμε αλλού. Μας πήρε λίγο χρόνο παραπάνω, δεδομένου ότι έπρεπε να μάθουμε και πολλά πράγματα για να το καταφέρουμε, αλλά τελικά σήμερα είμαστε σε θέση να παρουσιάσουμε την νέα έκδοση του ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ.
Είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Ελπίζουμε να αρέσει και στον κόσμο.

Το παλιό ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ θα είναι για λίγο ακόμα διαθέσιμο στη διεύθυνση: http://sites.google.com/site/greekquotations/. Θα αποσυρθεί όμως σύντομα.