Πρόσθετα σήμερα κάτι καινούργιες κινηματογραφικές ατάκες στο Γνωμικολογικόν. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και κάποιες του Άντονυ Χόπκινς από τη «Σιωπή των Αμνών». Και σκεφτόμουν πόσο σπουδαία και συγκλονιστική ήταν η ερμηνεία αυτού του ηθοποιού σ’ αυτό το ρόλο. Ήταν απόλυτα πειστικός, απολαυστικός και απρόβλεπτος σαν ανθρώπινο τέρας.Δεν είναι πολλές οι ερμηνείες αυτού του επιπέδου στην ιστορία του κινηματογράφου. Κάθισα και έκανα μια λίστα, στα γρήγορα, με τις ερμηνείες που πιστεύω πως υπήρξαν οι κορυφαίες. Πρόκειται βέβαια για προσωπικές προτιμήσεις, αλλά δεν νομίζω ότι απέχουν πολύ από μια αντικειμενική αξιολόγηση.
Αφορά μόνο άντρες και μόνο το Χόλιγουντ. Και βασικά πρωταγωνιστικούς ή σχεδόν πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Έχουμε και λέμε:
1. Ο Al Pacino στο "The Godfather, Part II" (Νονός Νο2, 1974).
Κατά γενική ομολογία, η καλύτερη αντρική ερμηνεία στην ιστορία του κινηματογράφου. Ένας Πατσίνο συγκλονιστικός. Ήταν πολύ καλός και στο "Dog Day afternoon" αλλά και σε όλες τις ταινίες που έχει κάνει. Ο τρόπος που παίζει, πάντως, έχει καταλήξει να είναι τυποποιημένος. Κάνει πάντοτε τις ίδιες γκριμάτσες, επαναλαμβάνει τις ίδιες χειρονομίες.
2. Ο Marlon Brando "On the Waterfront" (To Λιμάνι της Αγωνίας, 1954).Ερμηνεία-σταθμός και σημείο αναφοράς, μαζί με αυτήν στο "Λεωφορείον ο Πόθος". Οι δυο αυτές ταινίες του Καζάν δημιούργησαν το μύθο του Μπράντο. Ήταν αρκετές.
3. Ο Peter O'Toole στο "Lawrence of Arabia" (Λώρενς της Αραβίας) (1962).
Μια μεγάλη ερμηνεία σε ένα κλασικό φιλμ. Δεν είμαι βέβαιος ότι ο Ο’ Τουλ είναι τόσο σπουδαίος ηθοποιός, αλλά είχε, ειδικά σ’ αυτήν την ταινία, απαράμιλλη παρουσία, υπέροχο βλέμμα, αξεπέραστο στήσιμο και φοβερό στυλ. Μου φαίνεται αδιανόητο να είχε παίξει κάποιος άλλος αυτό το ρόλο.
4. Ο Anthony Hopkins στο "The Silence of the Lambs" (Η Σιωπή των Αμνών, 1991).
Τα είπαμε. Εκπληκτική ερμηνεία.
5. Ο Daniel Day-Lewis στο "Gangs of New York "(Συμμορίες της Νέας Υόρκης, 2002)
Και ίσως ακόμα περισσότερο στο "Αριστερό μου πόδι" (1989). Ο Ιρλανδός είναι φοβερός ηθοποιός, και παρόλο που το παίξιμό του δεν έχει υπερβολές, κυριαρχεί στην οθόνη και προσθέτει ένα συντριπτικό βάρος σε κάθε ταινία που εμφανίζεται.
6. O Jack Nicholson στο "One Flew Over the Cuckoo's Nest" (Πάνω από τη φωλιά του κούκου, 1975).
Ο Τζακ είναι μοναδικό φαινόμενο. Εδώ και 40 χρόνια δημιουργεί εκπληκτικούς χαρακτήρες. Από τον "Ξένοιαστο Καβαλάρη" και το "Τελευταίο Απόσπασμα" μέχρι πρόσφατα, όπως τον πολύ δυνατό "Πληροφοριοδότη". Παρόλο που φαίνεται πως το ερμηνευτικό του εύρος είναι μικρό, η δύναμη που υπάρχει σε αυτό το μικρό εύρος είναι αρκετή. Αν η λίστα γινόταν με βάση ποιος έχει αθροιστικά τις περισσότερες υψηλού επιπέδου ερμηνείες ή ποιος έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια , ο Νίκολσον θα ήταν άνετα στην πρώτη θέση.
7. Ο Dustin Hoffman στο "Midnight Cowboy" (1969).Εξαιρετική ερμηνεία από τον Χόφμαν που διήνυε περίοδο μεγάλης φόρμας με τον "Πρωτάρη" και το "Μεγάλο Ανθρωπάκι".
8. Ο Robert De Niro στο "Taxi Driver" (Ο Ταξιτζής, 1975).
Άλλος ένας σημαδιακός ρόλος στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Ντε Νίρο ήταν ακόμα καλύτερος στο "Raging Bull" (1980). Πάντως από τότε δεν ξαναέφτασε σε αυτά τα επίπεδα. Έκανε πολύ καλή καριέρα και είναι άνετος ηθοποιός, αλλά έχω την εντύπωση ότι παίζει τον ίδιο ρόλο σε όλες τις ταινίες του, με άλλο όνομα.
9. Ο Jeff Bridges στο "The Big Lebowski" (1998).
Μια υπέροχη ερμηνεία σε μια καλτ ταινία, που χρωστάει την αίγλη της κατά κύριο λόγο στον πρωταγωνιστή της. Ο Μπρίτζες δίνει την εντύπωση ότι παίζει τον εαυτό του, αλλά αυτήν την εντύπωση τη δίνει σε όλες τις ταινίες του, σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Ένα εξαίρετος, συμπαθέστατος και μάλλον υποτιμημένος ηθοπποιος.
10. Ο Tom Hanks στο "Big" (1988).
Μπορεί να θεωρείται εμπορικός και ανάλαφρος ο Τομ Χανκς, και να σνομπάρεται από την εγχώρια κριτική (δεν έχει καμιά σημασία) αλλά είναι εξαίρετος ηθοποιός. Ήταν εξαιρετικές οι ερμηνείες του και σε πολλές άλλες ταινίες όπως στο "Terminal" στο "Φόρεστ Γκαμπ" και σχεδόν παντού όπου έπαιξε.
11. Ο Johnny Depp στο "Edward Scissorhands" (Ο Ψαλιδοχέρης, 1990).
Συγκλονιστική, αισθαντική ερμηνεία από τον Ντεπ, του οποίου η καριέρα συνεχίζεται σε σταθερά ανοδικό ρυθμό. Είναι πολύ καλος και σε άλλους ρόλους όπως στους "Πειρατές", αν και,εκεί, το παρακάνει λίγο.
12. Ο Bill Murray στο "Groundhog Day" (Η Μέρα της Μορμότας, 1993).
Η ταινία είναι ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα. Και ο Μάρεϋ απολαυστικός και πολύ cοol, όπως σε ό,τι έχει παίξει.
13. Ο Michael Keaton στο "Beetlejuice" (Ο Σκαθαροζούμης, 1988) .
Απίστευτη ερμηνεία από τον Κήτον που αξιοποίησε στο έπακρο έναν αβανταδόρικο ρόλο. Ο Κήτον δεν έκανε την καριέρα που του άξιζε ίσως επειδή, φυσιογνωμικά, παραείναι γλυκούλης (στον "Σκαθαροζούμη" πάντως ήταν μεταμορφωμένος σε τέρας).
14. Ο Jack Lemmon στο "Some Like It Hot" (Μερικοί το προτιμούν καυτό, 1959).
Απολαυστικός ο Τζακ Λέμον σε έναν από τους καλύτερους κωμικούς ρόλους της ιστορίας του κινηματογράφου. Ήταν πολύ καλός και στην "Γκαρσονιέρα" και στο "Παράξενο ζευγάρι".
15. Ο Paul Newman στο "Cool Hand Luke" (Ο Μεγάλος Δραπέτης, 1967).
Ξεχασμένη στην Ελλάδα ταινία -δεν την παίζει ποτέ η τηλεόραση- αλλά θεωρείται cult και είναι η καλύτερη ερμηνεία του Πωλ Νιούμαν. Ο οποίος ήταν πολύ καλός και στην "Ετυμηγορία" και στο "Χρώμα του Χρήματος".
Υπάρχουν βέβαι και πολλοί άλλοι με εξαιρετικές ερμηνείες. Όπως ο Foxx στο "Ray" (2004) ή ο George Scott στον "Πάττον". Αλλά κάπου έπρεπε να τελειώσει αυτή η λίστα. Εξάλλου από εδώ και κάτω νομίζω πως υπάρχουν πολλές ερμηνείες που είναι μεν άψογες και δυνατές αλλά χωρίς να σε αφήνουν άναυδο όπως οι ερμηνείες στην παραπάνω λίστα (τουλάχιστον μέχρι τη θέση 9).
Συνειδητοποιώ, ξανατσεκάροντας αυτά που έγραψα, ότι κάποιες από τις ταινίες που ανέφερα δεν τις βλέπουμε ποτέ: "Το Τελευταίο Απόσπασμα", "Ο Μεγάλος Δραπέτης", "Το Μεγάλο Ανθρωπάκι". Κοινό τους χαρακτηριστικό ότι είναι αντιαμερικανικές με πολύ ουσιαστικό τρόπο. Είναι τελείως έξω από τα πρότυπα που λανσάρουν γενικά οι ταινίες του Χόλιγουντ, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι τυχαίο. Οι Αμερικανοί είναι πολύ προσεκτικοί με την εικόνα τους που περνάει σε άλλες χώρες και ίσως βρίσκουν τρόπο να αποθαρρύνουν την επανάληψη τέτοιων ταινιών. Δεν πρόκειται για παρανοϊκή υποψία. Εδώ, δεν βλέπουμε ταινίες με τον Β’ Παγκόσμιο επειδή ενοχλούνται οι Γερμανοί και ταινίες για το Εικοσιένα επειδή δυσφορούν οι Τούρκοι.
