Καθόλου "Χαμένα στη Μετάφραση"

Ένα μικρό σχόλιο (και μια μικρή απόδειξη) για τη διαχρονικότητα της Ελληνικής Γλώσσας:

Από τα σχεδόν 12.500 γνωμικά στο Γνωμικολογικόν τα 590 είναι Αρχαία Γνωμικά.

Από αυτά μόνο τα 230 περίπου συνοδεύονται από μετάφραση.  Ένα ποσοστό δηλαδή κάτω από το 40%. Τα υπόλοιπα δεν χρειάστηκε να μεταφραστούν γιατί είναι εύκολα κατανοητά από το μέσο Έλληνα αναγνώστη.

Αλλά και σε πολλά από αυτά που έχουν μετάφραση, αυτή θα μπορούσε να παραληφθεί. Τα γνωμικά που συνοδεύονται από μετάφραση, χωρίς  αυτή να πολυχρειάζεται, εμπίπτουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες:

• Κάποια ήταν σχετικά εύκολα, αλλά μεταφράστηκαν καλού-κακού (π.χ."σκιάς όναρ άνθρωπος" ή το "μη είναι βασιλικήν ατραπόν επί γεωμετρίαν")
• Κάποια άλλα -ιδίως της προκλασικής εποχής (Όμηρος, Ησίοδος κ.λπ.) έχουν μεν δύσκολες λέξεις, αλλά θα μπορούσαν να μείνουν χωρίς μετάφραση επειδή χρησιμοποιούνται ως έχουν (π.χ. "παρά θιν' αλός")
• Κάποια άλλα μεταφράζονται περισσότερο για να εξασφαλισθεί ότι δεν θα αποδοθεί λάθος το νόημα, παρά επειδή παρουσιάζουν γλωσσικές δυσκολίες (π.χ. "Αθλίας, παρ’ αθλίου, δι’ Αθλίου προς άθλιο.", "Αργυραίς λόγχαις μάχου και πάντων κρατήσεις".)

   
Τελικά εκτιμώ ότι η μετάφραση ήταν επιβεβλημένη μόνο για καμιά τριανταριά (!) από τα Αρχαία Γνωμικά. Αλλά και πάλι, τα περισσότερα από αυτά θα ήταν εύκολα κατανοητά με τη γνώση ελάχιστων λέξεων που ίσως να μην είναι ευρέως γνωστές (όπως π.χ. βροτός=θνητός, χρήματα=πράγματα κ.ά)

Προσωπικά, πάντα με γοήτευε αυτή η απίστευτη διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Είναι μοναδικό φαινόμενο μια γλώσσα να μιλιέται, να γράφεται και να εξελίσσεται επί 3000 χρόνια (και βάλε...). Αισθάνομαι υπερήφανος.